Oud-IJzer

Wanneer er in het vloeibare ijzer nog teveel koolstof zit, worden er grote hoeveelheden zuurstof de pan ingeblazen, recht op het vloeibare ijzer. Dit zorgt er voor dat het koolstof opbrandt. Het werkt hetzelfde als een kampvuur. Wanneer je erop blaast gaat het harder branden.

Om de temperatuur in de pan niet te ver te laten oplopen, wordt aan het vloeibare ijzer oud-ijzer (ook wel schroot genoemd) toegevoegd. Het smeltende schroot voorkomt dat de temperatuur in de pan niet te hoger wordt dan 1500 graden. Oud-ijzer is dus een erg belangrijk product binnen de staalindustrie. Geen wonder dus dat oud-ijzer verzamelen zoveel geld oplevert.

Plaatstaal

Aan het vloeibare ijzer worden tot slot nog diverse stoffen toegevoegd welke de veerkracht en sterkte gaan bepalen van het eindproduct. Vanaf dit moment heet het geen ijzer meer, maar staal.

Wanneer het de gewenste samenstelling heeft, wordt het in een mal gegoten. Dit resulteert in een gloeiende plak staal van 2500 kilo.

Om de plak staal zacht en buigbaar te maken, wordt deze eerst opgewarmd tot 1200 graden Celsius. Daarna wordt het restant roest dat op de buitenkant van de plaat zit eraf gespoeld en vervolgt de plaat zijn weg richting de walserij.